නොමියෙන වසන්තය

හමන පවනෙ

                              මියුරු නාදය

 

ගඟන තලයෙ

                                 මැවු සිතුවම්

 

නිහඬ අරණෙ

                             තුරු ලතාවන්

 

සිහිකරවමින්

                               ඔබෙ සිනාවන්

 

යලිත් මතකෙට

                            නොමියෙන වසන්තය

 

කිසිදා ලංවිය

                                නොහැකි කුසුමකට

 

පෙම් බැන්ඳ හින්දා

                            සදාකල් මම

 

පෙම් කරන්නෙමි

                                මියෙන තුරාවට.....

..

 

හරිම මිහිරි දෙයක්. එ මතකයන් ,සොදුරු නිමෙශයන්. අතහැරලත් අවුරුදු දෙකක් වෙනවා. මෙ වේදනාව තුලින් එන සතුටට මම ඇබ්බැහිවෙලා. ආපහු ඉස්සරහට යන්න හිතෙන්නෙම නැහැ. මෙතනම ඉන්න හිතෙන්නෙ.

මිනිස්සු මට ගොඩක් දොස් කියනවා. " උබට පිස්සුද " කියලත් අහනවා. ගැහැනු කෙනෙකුට ද්‍රොහි වෙනක තරම් අපරාධයක් තවත් නැහැ කියලා මම හිතද්දි , මගෙ යහලුවා දුම්රියෙ එකයි, ගමෙ එකයි, කාර්යාලයෙ එකයි

ඔක්කොම තුනයි. උන් ඔක්කොටම මු ආදරෙයිලු. මුගෙ බාබාලා තුන්දෙනා දවසක මරාගන්නවා. උගෙ අදරය එහෙමයි. මනුස්සයෙ තවත් මනුස්සයෙගෙ හිතකට වද්දෙන එකෙ සීමාවක් තියනවා.

 

අන්තිමට මම තෙරුම් ගත්තු එකම දෙ

 

මට ආදරය කරන්න දන්නෙ නැහැ කියලා විතරයි...

 

හේතුව...

 

ආදරයක් ලැබිලා නැති නිසාද...........

 

නැත්තම් හිතෙ තියන කුහක කම නිසාද...