දුම්රියට ගොඩ වු මහල්ලා...

මා පලවේනි වෙදිකාවෙ තිබෙන දුම්රිය දෙසට වෙගයෙන් දිව ගියෙමි. දුම්රියට ගොඩවි අසුනක වාඩි ගත් නමුත් බොහො වෙලාවක් යන තුරු දුම්රිය තම ගමනාන්තය කරා පිටත් වුයෙ නැත. දුම්රිය අසුන් දුම්රිය මැදිරිය දිගෙ දෙපස බිත්තිවලට සවිකර ඇති හෙයින් මුලු මැදිරියෙම සිදුවෙන දැ ඉතා හොදින් නිරික්ෂනය කල හැක. මා මැදිරියෙ මැද්දෙහි වු දොරක් අසල හිද ගත්තෙය. ඉතා රුමත් තරුණ කතක් හා ඇවිත් මා වාඩිගෙන සිටි අසුනෙ කෙලවර වාඩිවුවාය. මා ඉදිරියෙන් වු ජනෙලය දෙසට දැස් යොමුකරද්දි මා දුටුවෙ සැරයටියක් අතින් ගත් ඉතාම දුර්වල  මහල්ලෙක් දුම්රිය දෙසට වෙදිකාව ඔස්සෙ අවිදගෙන එන ආකාරයයි. මහල්ලා ඇද සිටි සරම, කමිසය ඉතාම අපිරිසිදුය. ඔහුට දුම්රියට ගොඩ වීමට අවශ්‍යතාවය තිබුනත් එයට ගොඩ විමට  අවශ්‍ය ශක්තිය නැතිබව මට වැටහිණි. අපගෙ මැදිරියෙහි වු සියල්ලන්ගෙම දැස් ඔහු වෙත යොමුවි තිබිණි. කිපදෙනෙක් පිළිකුලෙන් යුතුවද, තවත් කිපදෙනෙක් අනුකම්පාවෙන්ද ඔහු දෙස බලා සිටිනු දක්නට ලැබිණි. මා ඉදිරියට ගොස් ඔහු හට මැදිරියට ගොඩ විමට උදව් කරුවෙමි. මා නැවත සිටි තැනම ඉදගත් නමුත් ඔහු දෙස අවධානයෙන් බැලුවෙමි. ඔහුගෙ කමිසයෙ බොත්තම් කිපයක් නැත. කමිසය තුලට යමක් ඔබාගෙන සිටියි. ඔහුගෙ වයස හැත්තැවක් පමණය. දරුවෙක් මල්ලෙක් නොමැතිව ගමනක් බිමනක් යන මහල්ලා දෙස බැලු බොහො අය සිතුවෙ මොහු සිඟන්නෙ කියා නමුත් ඔහු සිඟා කැවෙත් නැත. ඔහු අසුනක් වෙත ගමන් කරද්දි අසුනෙහි සිටි අය සියල්ල ඇත් මැත් වි ඔහු හට ඉඳගැනිමට ඉඩ සලසා දුනි. අසුනෙ සිටි අය දැන් තෙරපි තෙරපි ඔහු දෙස පිළිකුලෙන් යුතුව බලා සිටියි, මහල්ලා සුවසෙ ඉදගෙන සිටියි. ඔහු කටින් පෙරි කමිසයට වැක්කෙරෙන ඔජස තම කමිසයෙ කෙලවරෙන්ම පිස දමා නැවත හිස ඔසවයි. කකුලෙහි තිබු තුවාලය දෙසද බලයි.

" සියා කොහෙද යන්නෙ "
" හුණුපිටියට "

තවත් බොහො ප්‍රශ්න මා තුල තිබුණත් අසන්නට මා ඇසුවෙ නැත. දිනක් මා මෙවැනිම වයසක කෙනෙකු බසයක මුණ ගැසි " දරුමුණුබුරන් නැද්ද ආච්චි මෙවගෙ ගමනක් තනියම ආවෙ " යන්න අසද්දි එ වයසක අම්මාගෙ ඇසින් කදුලු ගැලු ආකාරය මට මෙ මොහොතෙ සිහිවිය. මා එසෙ ඇසුවෙ ඇය ව දුටුවිට මට අධික ලෙස කෙන්ති ගිය හෙයිනි. ඔහුගෙ කමිසයෙහි උඩ සාක්කුවෙ තිබු මුදල් අතට ගෙන ගණන් කර නැවත සාකුවටම දම ගෙන ඔහු වට පිට බලයි. ඔහුගෙ ගමනාන්තය තෙක්ම ඔහු කලෙ වටපිට බැලිම සහ මුවෙන් පෙරෙනා ඔජස් පිහ දැමිම පමණි. දුම්රිය මැදිරියෙහි සිටි මිනිසුන් මහල්ලා දෙස වරින් වර ඉතා ඔනැ කමකින් බලනු දක්නට ලැබිනි. දුම්රියෙන් බැසිම සදහා ඔහුට පදික වෙදිකාව මත සිටි තරුණ කෙනෙකු උදව් කරන ලදි.

මා නැවතත් කල්පනා ලොකයෙ තුල කිදා බැස්සෙමි. මගෙ සිතට නැගුණ පැණයන් කිපයකි.

දරුවෙක් මල්ලෙක් නැද්ද
දරුවන්ව නිවැරදිව හදා වඩා පොෂනය කර නැද්ද
මොහු මෙතරම් මහලු වන තුරු කුමන ආකාරයෙ දිවි පෙවතක් ගත කලාද

මෙවැනි දැ ගැන කල්පනා කිරිම අවශය නැත. මාගෙ මැහැල්ලිය මා ගෙදර එන තුරු බලා සිටි, ඇය සුරක්ෂිතය. ඉතින් මා තවදුරටත් භාහිර දැ ගැන වද විය යුතු නැත.

දුම්රියෙහි වු මිනිසුන් ඉතාම විනොදයෙන් කාලය ගත කරනවා මම දුටුවෙමි. මිනිසුන් වෙදනාවෙන් මිරිකි අසහනය , අතෘප්තිය මුහුනෙහි සිරකරගෙන තමන්ගෙ නිවස වෙත ඇදෙනවා මා දුටුවෙමි. අපි සැවොම නිවෙස් බලා ගමන් කරන්නෙමු. නිවස තුල නිවන තිබෙනා බව සැවොම දන්නා හෙයින් ගමනාන්තය ලඟාවෙත්ම බොහො දෙනෙකුගෙ මුහුනෙහි  මද සිනහවක් නැගෙයි.

තරුණ වයසෙදි කල හැකි සියල්ලු දැ කර වයසට ගිය පසු පන්සල්, පල්ලි වල පදිංචි වනවාද,
නැතිනම් තරුණ වයස බොහොම සිමාවන් තුල නිදහසෙ ගත කරමින් වයසට ගිය පසු දුක් වෙනවාද
යන්න මා මගෙ ගමනාන්තය තෙක්ම මාගෙන්ම විමසන ලදි. දුම්රිය ගමනාන්තයට ලඟාවෙන විට රාත්‍රි දහයත් පසුවිය. නිවස දෙස පිය මැන්නෙමි. කාමරය තුල තිබු ඇඳ දකින විට, නොනවත්වා දවස් එකහමාරක් වෙහෙසු දැස්වලට නිවනක් අවශය බව මට දැනුනි.